Sommige dingen veranderen nooit. Door zoonlief beleef ik regelmatig mijn tweede jeugd. Met oude films en series die terug ‘in’ zijn. Boeken die ik als kind verslond. En hypes zoals de legendarische Panini-albums.
Over verzamelen en vergeten
Ik herinner me levendig het aankoopplezier van een nieuw (leeg) album. Mee naar de supermarkt gaan werd daardoor leuk. En daarna het verwoede verzamelen. Stickerzakjes open scheuren. Favoriete helden inplakken (zo recht mogelijk, of wat dacht je?). Of teleurgesteld het stapeltje met ‘dubbelen’ aanvullen. Gelukkig was ook het achteraf ruilen met vriendjes goed voor heel wat pret.
Tot mijn album compleet was. En daarmee eigenlijk ook de fun eraf was. De Panini’s verdwenen onder een laagje stof in mijn boekenrek. (Dat laagje stof is bij wijze van spreken, mama. Iedereen weet dat stof bij jou geen schijn van kans maakt.)
Ik heb me nooit afgevraagd hoe mijn favoriete helden zich daarbij voelden. Maar sinds kort heb ik daar een vrij goed idee over. Want soms lijk ik zelf wel een Panini-sticker. Online dan toch, waar ik me opgejaagd wild voel.
Over spammen en skippen
Ondernemingen storten zich massaal op social media. Experts claimen het als een nieuw verkoopkanaal. Meer likes, meer shares, meer volgers. Een zo groot mogelijk publiek creëren om commerciële boodschappen op af te vuren. Dat lijkt de nieuwe goal.
Helaas. Met alle online mogelijkheden verliezen ondernemingen daarbij één cruciaal gegeven uit het oog: de klant. En hoe die zich daar wel bij voelt. Want jij en ik zijn opdringerige communicatie beu.
Ondernemingen bestoken me om deel uit te maken van hun fanbasis. De hele dag door trekken ze aan mijn digitale mouw. Maar het enige waartoe ze daarna in staat zijn, is me bombarderen met inspiratieloze en onpersoonlijke ads. Net waar ik op zit te wachten. En waar ik dan ook enthousiast op inga. Niet dus. Integendeel.
Ik skip publiciteit zoveel ik kan.
Ik wil geen deel uitmaken
van een collectie fans
die niet serieus genomen wordt.
De skipcultuur van klanten, de razende opkomst van adblockers: het zouden waardevolle lessen moeten zijn voor adverteerders. Het oude reclamemodel werkt duidelijk niet meer.
Interruption is niet cool. Maar maak ondernemingen dat maar eens wijs. Op het netvlies gebrande eurotekens belemmeren het zicht tijdens hun woeste veroveringstocht op het www.
Over vlees, bloed en darmen
Laat het duidelijk zijn. Een nieuwe digitale aanpak dringt zich op. Alhoewel, nieuw? Social media draaien om community. Om mensen die ervaringen willen delen. Informatie uitwisselen. Fans die een connectie willen maken met merken die hen een goed gevoel geven en hun leven beter maken.
Daarom deze social media SOS. Wil je mijn aandacht? Gedraag je dan niet als een op winst gebrande onderneming die eigenlijk niks om me geeft. Gedraag je als een persoon. Als een mens van vlees, bloed en darmen (sorry, die darmen blijven hangen als je eenmaal verknocht bent aan de Heerlijke Hoorspelen van Het Geluidshuis).
Communiceer met me op een persoonlijke, warme, hulpvaardige en als het even kan grappige manier – ik val voor humor. Doe iets met me. Maar behandel me alsjeblieft niet als een Panini-sticker.