“Mama! Papa! Kom snel! We zitten in de foute zaal!” Zoonlief staat wild gesticulerend aan de ingang van de filmzaal. Net daarvoor was hij wantrouwig naar buiten gelopen. Onze film zou nu ongeveer moeten beginnen. Maar van enig ander publiek is geen sprake. Zucht. Dat komt ervan als je je twee mannen blindelings ‘een’ zaal involgt. En dus rennen we snel naar de zaal ernaast.
In zaal 4 draait gelukkig nog de trailershow. De digitale teller geeft aan dat de film over 10 minuten start. Oef! We hebben niks gemist. Gelukkig maar. Want 14 december staat al lichtjaren gemarkeerd in onze agenda. Na de zevende Star Wars-episode last Christmas, telde zoonlief ongeduldig af naar een nieuwe saga.
We arriveren laat op onze intergalactische bestemming. Maar onze zitjes wachten uitnodigend op ons. Dat is de kracht van het online ticketsysteem.
Genummerde zitjes
Zo’n digitaal ticketsysteem: het verdient een Oscar. Gedaan met minstens een half uur voor aanvang van de film voor de zaal post te vatten. Gedaan met drummen om toch maar een goede plek te bemachtigen. Die plek selecteer ik voortaan vanuit mijn luie zetel, thuis.
Nogal een verschil met vroeger.
Ooit bleven we bij een filmpremière te lang buiten voor de zaal babbelen. Daardoor waren we gedoemd tot plaatsen op een van de voorste rijen, met een gedetailleerd zicht op de huidporiën van Brad Pitt. Toegegeven. Er zijn wel ergere dingen om aan blootgesteld te worden dan de huidporiën van Pitt. Maar toch. Ik stapte buiten met een pijnlijke nek en vermoeide ogen door constant mee te moeten bewegen met de acties op het gi-gan-ti-sche scherm (zo leek het toch vanop die afstand).
Horror, episode 1
Nog iets dat een Oscar verdient: het feit dat we papa opnieuw warm kregen voor een filmdate.
Want manlief had ze een tijd geleden meedogenloos opgegeven: onze gezamenlijke filmbezoekjes. Vooral voor de animatiefilms met een jonger publiek past hij enthousiast. En toegegeven, daarvoor mag je de laatste tijd niet lichtgeraakt zijn (daar bedoel ik niks mee, schat). Papa’s laatste filmervaring enkele maanden eerder was dan ook complete horror.
Het begon toen we onze plaatsen opzochten op de voorlaatste rij.
Onze komst werd op gezucht onthaald door een luidruchtige familie op de rij erachter. Die had zich royaal geïnstalleerd, inclusief voeten op onze zetels. Met tegenzin trok iedereen zich terug, behalve het vrouwelijke bendehoofd. Daarvoor was een aarzelende ‘Excuseer, mevrouw?’ van mijn kant nodig.
Ik moet er in alle eerlijkheid aan toevoegen dat zij haar schoenen wél had uitgedaan. Beleefd toch? Het feit dat de bewuste voeten duidelijk al even geen water meer hadden gezien, was maar een detail. Wel geen prettig detail, toen die voeten ook opeens opdoken op mijn armsteun om daar ellendig te gaan wiebelen. Het duurde drie doordringende blikken naar achteren tot ook mevrouw mijn territorium verliet. (Zo ben ik dan weer wel. Assertief. Het heeft me al ver gebracht.)
Maar tijdens de film ging het helaas van kwaad naar erger. Krakende snoepzakken, luid gesmak en gepraat, ondertitels die hardop meegelezen werden. En tijdens de pauze het obligatoire afbreken van de zaal door de juniors van het gezin. Het wilde kloppen op het filmdoek bleek nog geen probleem. Maar bij de woeste doortocht over de zetels, tussen de mensen door in handtassen stappend, begon meneer toch even te twijfelen.
Of ze de kinderen niet even moesten aanmanen zich te gedragen? Waarop mevrouw letterlijk antwoordde: “Laat hen. Het is goed dat ze zich nu even kunnen uitleven. Anders zitten wij er straks weer mee.”
Horror dus.
En dus stond papa’s besluit vast. Het feit dat we die keer gewoon echt pech hadden met zo’n buren, dat zo’n gruwelscenario niet élke film voorkomt, dat we volgende keer zélf op de laatste rij gaan zitten zodat we tenminste al geen voeten meer moeten trotseren, dat een filmdate à trois met etentje achteraf toch zo leuk is: het kon manlief allemaal niet overtuigen ons een volgende keer te vergezellen.
Horror, episode 2
Dus daar zaten we dan, die volgende keer.
Zoonlief, mama en oma op de laatste rij. Vastberaden om 100% van de film te genieten. Helaas was dat deze keer buiten het gezelschap naast ons gerekend. Twee piepjonge mama’s die besloten het middagdutje van hun 4 peuters in te ruilen voor een bioscoopbezoekje, tutjes en een berg knuffels inclusief.
De meiden hadden zich strategisch aan de buitenkanten geïnstalleerd. Alhoewel, strategisch? Want met elkaar communiceren ging natuurlijk alleen maar met het nodige volume. En de peuters, die vonden de film maar niks. Dat werd dus rondlopen, zingen, kwebbelen, huilen en op hun zetels springen. Een hele film lang. De mama’s werden er tureluurs van. En zij niet alleen.
Nostalgie
Hoe anders was het vroeger, toen er nog filmhostessen en -stewards waren in de zaal.
Enthousiaste dames en heren die je verwelkomen als je de zaal instapt (en je tenminste kunnen waarschuwen als het de foute is!). Die laatkomers vakkundig in het donker begeleiden, zodat die het beeld niet besluiteloos blokkeren. Die luidruchtige bezoekers vriendelijk tot stilte aanmanen tijdens de film. Die tijdens de pauze langskomen met ijs en snoepgoed.
Hoe geweldig alle digitale mogelijkheden en luxueuze omstandigheden ook zijn: het zijn de filmstewards – liefst dan nog in traditionele theateroutfit, inclusief hoedje, of wat dacht je – die een zekere charme geven aan je filmervaring.
Bioscoopervaring heruitgevonden
Die nostalgie inspireerde ongetwijfeld ook de vernieuwende White Cinema in Brussel.
Het minimalistisch witte bioscoopcomplex pakt uit met comfortabele verstelbare zitjes, duo- en trio-zitters voor een romantische of familie-ervaring en een White Bar waar enkel snacks op het menu staan die geen storende geluiden produceren.
Maar het beste van al: alle medewerkers zijn blijkbaar echte filmfreaks. Ze verwelkomen je, adviseren je en begeleiden je tijdens je bioscoopbezoek. Het is de bioscoopervaring heruitgevonden. Cool.
The Force
Maar terug naar zaal 4.
Daar genieten wij deze keer van een filmervaring van – euh – sterrenniveau. Want ondanks het drama op het grote scherm, blijven rampscenario’s in de zaal helemaal uit.
Misschien heeft het te maken met het feit dat zoonlief de jongste in de zaal is. Dat we tussen échte Star Wars-fans zitten die luidruchtige post-examenstress en social media graag even on hold zetten. Of misschien is het gewoon de magie van the force.
En oh ironie, deze keer zijn de rollen even omgekeerd. Deze keer ben ik de hooligan van dienst. Want ik slaag erin mijn box popcorn een spectaculaire duikvlucht te laten nemen. Het resultaat: gepofte maïs over mij, mijn zetel en de vloer. De aftiteling gebruik ik dan maar om op de magische tonen van de soundtrack alles netjes bij elkaar te vegen.
Zo beleeft de volgende tijdelijke eigenaar van mijn genummerde zitje hopelijk ook een toffe filmervaring. Zelfs zonder de aanwezigheid van vriendelijke hostessen en stewards in de zaal.