Soms is een goede romcom alles wat je nodig hebt op het einde van de dag. Under the Tuscan Sun is er zo eentje. Daarin wordt het leven van de Amerikaanse schrijfster Frances Mayes (Diane Lane) overhoop gegooid door een overspelige echtgenoot. Een trip door Toscane moet voor de nodige afleiding zorgen. Maar – natuurlijk – draait die anders uit. Frances wordt er op slag verliefd op Bramasole, een charmante oude villa. In een impulsieve bui koopt ze het pand.
Tijdens de renovatie – die niet zonder typische Italiaanse perikelen verloopt – dompelen enkele plaatselijke bewoners de schrijfster onder in de Italiaanse cultuur. En wat blijkt? Niet alleen Bramasole ondergaat een grondige make-over. Ook het bouwvallige emotionele leven van Frances wordt steen per steen terug opgebouwd.
La dolce vita
Buiten die Italiaanse villa (was het maar!) en overspelige echtgenoot (hoop ik maar?) voel ik me momenteel een héél klein beetje Frances. En dat heeft niet alleen te maken met die impulsiviteit.
Want terwijl ik dit schrijf geniet ons gezinnetje van la dolce vita in onze favoriete Toscaanse castello. Rondom ons niets dan glooiende heuvels vol olijfbomen en druivenranken en een adembenemend zicht op een authentiek Middeleeuws stadje. De omgeving maakt indruk met filmografische allures. De familiale sfeer is hier hartverwarmend.
Ik tokkel op mijn Air op een terrasje aan een zalig rustig zwembad. Uitnodigende geuren halen me even uit gedachten. De barbecue naast het zwembad wordt aangestoken, zoals elke middag. De weinige andere gasten maken zich op voor het aperitief. Af en toe krijg ik een meewarige blik. Moeten werken op vakantie? Hoe erg. Ik werp dus maar snel een enthousiaste blik terug. Want werken? Zo voelt het helemaal niet. Integendeel.
La dolce vita biedt me volop inspiratie. Mijn onrustige gedachten krijgen hier structuur. Alle ideeën vallen op hun plaats. Mijn blogconcept krijgt vaste vorm. Dat concept is heel simpel. Want soms denk je dat je meer nodig hebt, maar eigenlijk heb je minder nodig.
The Italian job
Dus ga ik terug naar de pure essentie, Italian style. Naar alledaagse ervaringen. Plezante, onverwachte, geniale, saaie of ronduit ergerlijke ervaringen. Maar wel altijd ‘interessante’. Want als je er over nadenkt: heel je dag zit vol communicatielessen.
“Heel je dag
zit vol communicatielessen.”
Gewoon alles in je leven is marketing. De kwestie is om die dagelijkse ervaringen te reflecteren op je eigen onderneming. Zo bouw je elke dag aan je merk. Heel naturel en authentiek.
Ik ben intussen terug van mijn favoriete heuvel in Toscane. Vooruit dus. Hier gaan we. Met een communicatieblog vol persoonlijke verhalen. Met columns gekleurd door alles wat me lief is in het leven, mijn kleine stoere kerel met ontelbare lichtjaren voorsprong.
Soms blijkt een typische Italiaanse ‘renovatie’ alles wat je nodig hebt.