Waarom een bioscoopbezoek nooit meer hetzelfde zal zijn
“Mama! Papa! Kom snel! We zitten in de foute zaal!” Zoonlief staat wild gesticulerend beneden in de filmzaal. Net daarvoor was hij wantrouwig naar buiten gelopen. Onze film zou nu ongeveer moeten beginnen. Maar van enig ander publiek is geen sprake. Zucht. Dat komt ervan als je je twee mannen blindelings ‘een’ zaal involgt. En dus rennen we snel naar de zaal ernaast.
Waarom er geen plaats is voor ‘Awoe!’ in je communicatie
Het was een ongewoon zicht, enkele weken geleden. Tijdens een wandeling door ons provinciestadje passeerden we het stadhuis. Dat was voor de helft aan het oog onttrokken door de talrijke nieuws- en satellietwagens op het plein ervoor. Journalisten en fotografen met imposante telelenzen hadden strategisch positie genomen op de tegenoverliggende terrasjes, wachtend op een witte rookpluim of een glimp van een of ander bekend gezicht. Zoonlief was even onder de indruk van de ongewone setting. ‘Is hier misschien een moord gebeurd?’ reageerde hij opgewonden.
Waarom communicatie geen (truffel)sausje is
Eén blik op onze borden zegt genoeg. Samen met mijn gezinnetje geef ik me over aan de dolce far niente in de Italiaanse truffelstreek. De legendarische (witte) truffel domineert hier enkele weken mijn menu. Zoals net. De huisgemaakte pasta met smeuïge truffelsaus die de patron me voorschotelt aan ons tafeltje op de stadswallen: het is een klassieker waar ik elk jaar naar uitkijk. Restjes maken dan ook geen kans. Alle truffelsmaken worden vakkundig opgelepeld.
Wat klanten wérkelijk kopen
De koopjesperiode: het is niet mijn ding. Kleding ligt vervaarlijk opgestapeld of hangt opgepropt in de rekken (op kleur!). Klanten graaien ongegeneerd en laten niet-passende stuks achter waar het hen uitkomt. Niet bepaald mijn favoriete winkelervaring. Toch waag ik me voor de jaarlijkse zomerbreak heel even in het strijdgewoel voor een selectieve zoektocht. Maar die zoektocht draait elke keer op hetzelfde uit.
Waarom communicatie een wetenschap is
Het was in Leuven dat ik voor de eerste keer van hem hoorde. Ik zie het nog zo voor me. Ergens redelijk vooraan in mijn gigantische cursus economie, op een linker bladzijde. Daar stond hij, de grafiek die de stelling van mijn vriend Carl Friedrich Gauss illustreert. Alhoewel, mijn vriend? Op dat moment koesterde ik niet zo’n warme gevoelens voor het Duitse wiskundige genie.
Wat authenticiteit voor je doet: een les in ondernemen van Daan Stuyven
Fan van Daans muziek kan je me niet noemen. En voor alle duidelijkheid, ik schrijf dit onder luide verontwaardiging van manlief (‘Komaan, schat! Dead Man Ray!’). Ik vind zijn nummers gewoon OK. Gelukkig maar, gezien de lichtgrijze status die ze stuk voor stuk verwerven bij zichzelf respecterende radiostations. Maar écht fan? Nee dus.
Politici: handen af van onze kinderen!
Ik gebruik niet dikwijls een uitroepteken. Deze keer bewust wél. Want ze blijven nazinderen: de duizenden uitnodigingen die een grote regeringspartij verstuurde voor een dagje pretpark. Niet omwille van mijn aversie voor pretparken. Wel omdat die uitnodigingen verstuurd werden op naam van de juniors van het gezin.
Hoe je je klanten de helden van je verhaal maakt
Onze 8-jarige is officieel een 9-jarige geworden. Zijn verjaardag vieren we traditioneel met een Disney-trip. Niet dat wij zo tuk zijn op pretparken. Maar Disneyland is geen pretpark. Disneyland is magie. Je stapt er binnen in een verhaal. Ome Walt is dan ook de godfather van storytelling.
Hoe sneakers je leven kunnen veranderen
Ik ben een voetbalmama. De twee mannen in mijn leven zijn voetbalfreaks – de ene al wat meer dan de andere. De oudste traint, de jongste shot. Beide nemen hun ‘job’ bloedserieus. Inclusief de zware selectieprocedure van hun outfit – en het meest van al hun voetbalschoenen.
Hoe je je klanten niet in slaap laat sukkelen
OK, OK. Ik geef het toe. Ik ben soms een chaoot. Maar daar kan ik zelf niet veel aan doen. Ik ben gewoon het slachtoffer van mijn perfectionisme. Mijn drang om dingen perfect af te werken en mijn focus op details doen me alles rond me vergeten. Ik zit dan zo ‘in’ mijn project dat al de rest eraan moet geloven.